Die skerp stukkies in die lewe:
die ongemaklike
die skewe
die snotsnik huil
die beenmurg moeg
die fokken-orit opgee sloeg
‘n Swaarkry seisoen
‘n uitplant aksie
vuilbek vloekend
hart in traksie
as oorlewings asem
hortend hyg
en moedhou denke
styflip swyg
Volgende keer
as jou winter blom
jou kromrug knak
jou miskraam kom
volgende keer
kan jy tog wel weet:
jy’t al skerper storms deurgesweet.
En toe het daar ‘n binneblom
uit my hart se hoop gebind
sy pad as saad
in mikromaat
na my lendelyf gevind
en daar het hy ‘n wortelloot
in my kweekhuis uitgeskiet
sy lyf gestrek
hom uit kom rek
in my eva’s grondgebied
en nou is ek ‘n bedding
word uitgespit, geploeg
my hart is hoog en hoopvol
my lyfie worstelwroeg
en die blom groei sterk en stadig
maar sy reuk is reeds só soet
en sy mamma wag geduldig
om haar grootseun te ontmoet.
Ek het ‘n wye wentelbaan
wat sirkel om die son
herhaalde ver verbybeweeg
herhaalde naderkom
ek het ‘n rus in my reis gevind
‘n wete dat ek groei
dae van sterk en seker staan
dae van bibberbloei
ek is ‘n krummel klein planeet
maar die son is groot,
is sterk
en ons het ons eie ruimtereis
wat hoog en heilig werk.
My gebrekkige verstaan
van liefde
van lewe
die gewigtigheid
van ‘n godgegewe
mense-gawe om keuses te maak
hom te vind
te dien
te versaak
‘n Grootste glo:
voorsiening vooruit
verby verstaan
of menslikheid
alles-oorheersend
hartklop gereeld
pappa voorsiening
onverdeeld.
’n Murmer
‘n rookwolk
‘n flikker
‘n verdwaal
dinge wat verskilfer
dinge wat herhaal
‘n omdraai
‘n wat-as?
‘n wegkyk
‘n onthou
woorde wat verwilder
woorde wat nog wou
as ek en jy deur al die dans
deur al die trap en tref
ons stemme as ‘n stilte
as ‘n hongerheid verhef
as ek en jy met skoene
as ek en jy ontbloot
deur die opdraend van ons hobbels
en die bakhand van ons brood
‘n pad kan vind wat reguit lyk
‘n pad kan vind wat stop
in die middel van die malligheid
van hart en hoop en kop
‘n plek kan vind met harde grond
‘n plek kan vind vir spit
sal ek en jy ‘n spoghuis bou
om saggies in te sit.
In die middel van die oopte
in die veld
in die vlak
waar die son en sy brand oor die aarde bak
op die plat van die klippe
sit ‘n akkedis
onwetend dat dit somer is
in die hang van die hemel
in die oop
in die blou
waar die uitkyk wyd oor die aarde vou
in die stroom van die wind
dryf ‘n arendsveer
onwetend dat hy terug sal keer
na die trek van die aarde
die die val van die vloer
waar die in
en die uit
van ons asems roer
na die glip van seisoene
wat onbewus
aan groter reëls gebonde is.
‘n Stormsee het uitgespoel
deur die murgstam van my goedbedoel
verfladder tot depressiedrek
en die uitkyk van my oog kom vlek
dit karring aan my binne
dit sukkel deur my bloed
dit druppel in my vrede
dit hakkel teen my spoed.
Dit brand aan die voet van Tafelberg
rooi flikkers leksels strepe
skroei ‘n blitspad na die bladkant op
in goud-verbete repe
bollings gryswind room die vonk
skarrel-spoegend-pypies
koddig poog die Kaapse volk
met armswaaidend lyfies
dit brand aan die voet van Tafelberg
heel die moederstad verstik
soos die groeistem van die flitselvonk
sy pad na boontoe prik.
Jy het jouself so opgevou
so klein en bymekaargehou
jou stem en stempel uit laat blus
jou skaterlag
jou lewenslus
Jy het jou kyk verwater
jou krities-dink verloën
jou vraagtekens verkrummel
jou selfbestaan verskroom
ter wille van aanvaarding
maar ten koste van jou wees
net die leegheid in jou oë
wat as riller-storie lees.
Ek bou ‘n huis uit strootjies:
die ooglopende trek van lootjies
kaarte gekies
kaarte gedeel
kanse gewaag
en kanse verspeel
wat mettertyd die paaie pak
waar my lewensspore neer kan sak
Ek bou ‘n huis uit foute:
bekommerd en benoude
lesse geleer
lesse gedop
liefdes probeer
en liefdes gestop
wat kollektief die stene sterk
vir die holtes van my binnekerk
Ek bou ‘n huis uit tyd:
werk my heil en helsvrees uit
God ontdek
God gebreek
goed gevind
en goed versteek
wat almal saam my legkaart pas
verligting teen die lewenslas
Ek bou ‘n huis uit rus:
veilig,warm, knus
herberg-heilig
vormfyn
plek van water bloed en wyn.
Aan die bokant dobber boeie rond
op die bokant skiets die son
teen die bokant streep die buitelyn
van blou lug teen beton
op die bokant is ons blinklyf
ooglopend staan ons sterk
maar die bokant bly ‘n duikdop
vir sagte binnewerk.
Alles laat ‘n merk
slegs die vingerwerk verskil
die skaafsels van die siel
weerworstel van die wil
die balsem van vergifnis
genesing van vergeet
die bitterbrand van vlak verstand
die wonderwerk van weet
alles laat ‘n merk
soms soos sny en soms soos soen:
fyntjies met jou mond
steeds fyner met jou doen.
Besluite pak soos wolke saam
kleur donkerder met tyd
tot die opgaarsel ter aarde spat
in wilde bliksemstryd
geheime sak in druppels af
eers saggies
suutjies
stil
vergader dan in strome saam
wat kronkel en wat krul
en êrens in die siklus
van vryval en verdamp
waar die wonder van beweeglikheid
verspoel
verskyn
verkramp
is ons almal meestal water
al het sommige gevries
party is vormwerend
party is vasgekies.
Van koeke en kersies en een te veel
in landmynvelde rondgespeel
die bomme die besems die waddehel?!
verby verduidelik of vertel
een laaste snik
dan skoon vergeet
die bitterbloed van hierdie sweet.
Berei jou brein soos ‘n koppie tee
tot al die dele bots
en jou blaarwerk deur die kokendheid
aromas uit kom klots
laat staan die dink om goed te trek
gee hitte, gee ook tyd
skep die stokkies en die sakkie
voor die laaste skinkslag uit
pak ‘n skinkbord van verwagting
werk versigtig met die pot
gooi jou kopwerk in die ooptes
vir verkwikking vir genot
drink tevrede
sit ontspanne
kyk die diere kyk die dag
en more weer die dorsheid:
‘n nuwe teemaakslag.
Van alles wat al ooit
gekom en weer gegaan het
van alles wat ontvou
van alles wat behaag
van alles wat al ooit
gepiek en weer geplat het
van alles wat ontduik
van alles wat vervaag
van alles wat ontwikkel
in ewigheid sal groei
van alles wat versirkel
op aarde uit mag bloei
van alles wat in ooitheid
‘n oomblik mag bestaan
bly net een alles groter
as al die alles saam.