As die son sy slaaptyd wimpers
kom knip-knip oor die dag
en die laaste spatsels wolke
in gouestroop versag
as die maan se silwer skadu
ontwaak in botterblink
en die laaste van die landskap
by kerslig uit kom skink
voel die wêreld hoopvol
heilig
vind ek stilte en verdwyn
staan my kopwerk stil
vergete
lyk my krake koddig klein.
Staan ‘n wipplank in die park
staan twee lyfies wat wil ry
Verwagting en Ontnugtering
die teenpole in my
Sit ‘n witkop met haar kekkel
sit ‘n swartkop met sy kreun
wat beurtelings
die swaarste weeg
momentum bly verleen
aan die heen-en-weer
die speletjie
van soek
na vind
of val
Weet die ritme laat my seesiek
weet die speelgrond maak my mal.
Love
is too much
of a la-la word
so I’m not
gonna point it at you
still I write
I yearn
for a spark
a term
that will translate
what is true
I’ve brought many words
to many things
but to you
I will give
my silence
to you alone
THIS space:
beyond
my tongue
just a fool
undone
in the fullness
of Your face.
Gaan ons mekaar
dan miskyk
deur gedeelde tafels en tyd
gesels oor die weer
hiberneer
en ontwaak in ou verwyt
gaan ons mekaar
dan mergel
met die waarheid
wat ons weerhou
leef met die skrik
die stom en die stik
as die nasmaak nagmaal hou
sal ons mekaar
vergewe?
as ons mekaar
verwoes?
of is die bitter
van ons beker
hierdie keuse
om te koes?
I found a ten year tattoo
on this thing called me and you
a tricky sense
of permanence
and trust
but the textures of our ink
will shift
and shake
and sink
and leave us with
a blurry shade
of dust.
When I say that God is good
I’m not pointing
to my blessings
I’m referring to
the fact
that I
can
breathe
the outside
the everything
still roars above my anything
rendering
me breathless
to believe
that He
is the maker
of miracles
that He
is the inbetween
the search
the find
and the tremble
the towering Unseen.
And soon
we will have honey
to clear
our blurry
breaths
to ease the haze
of smoking sticks
and a thousand dooming deaths
and soon
we’ll drip with sweetness
and soon
our hope
will rise
despite the buzz
of poisoned wings
shattering our skies
and soon
and soon
the river
and very soon the gold
in streams of sweet redemption
will bubble
will unfold
and we
will thank
the Honeyguide
for showing us the way
and rest our hearts in sweetness
despite a darker day.
As ek woorde gehad het sou ek hulle versigtig optel en in my hande toevou.
Ek sou op sagte tone stap, my asem effens ophou, en stadig beweeg. Ek sou ‘n skrefie in my hande moes oophou om seker te maak hulle kry genoeg asem, en ek sou hulle fyn fyn dophou. Die op…en af…en op…en af van hulle kleinlyfie asems. Hulle oop bekkies. Rustig, veilig en vol vertroue in my hande.
Ek sou hulle tot by die voet van jou bed dra, en eers ‘n rukkie stilstaan om jou slaaplyf en skouers so diep as moontlik in te asem. Dan sou ek my woorde sag-sag-saggies by jou in die bed tel, en die komberse regtrek sodat julle almal warm en gemaklik verder kon slaap.
Die kleintjies sou instinktief teen jou lyf nessie, en hul vlerkies snoesig opdons teen die hitte van jou vel. Soos wat kinders graag doen.
Ek sou julle almal vir een laaste sagte oomblik met die arms van my oë vasdruk,en dan sou ek omdraai. En ek sou wegstap.
Want as ek sou omkyk sou ek dalk sien hoe jy omrol. En my woorde, my kleinstes, my kinders doodlê.
Sommer so in jou slaap.
As ek woorde gehad het…
Jou pantser pak
is uitgesak
want dis dag en nag gedra
in die vrees vir seer
was die staal en leer
jou oppasser
jou pa
die metaal
moes jou hart beskerm
maar die skaaf
het jou vel verwoes:
selfs die strengste wegkruip poging
het oorlogskuld geoes.
down where the spirit
meets the bone
I have built
have wrecked my home
the inbetween spaces
the unexplained
where expectant eyes
are met
then maimed
down where the spirit
meets the bone
I have hidden
sought and shown
recurring promise
repeated pride
the pendulum
the tick
the tide
down down where the spirit
down down in my bones
clashes
claws
martyrs
moans
an inch
to life
at the heart of me
is death undone
is agony